شادیاخ یا شادکاخ از محله‌های شهر کهن نیشابور بوده است که از اوایل قرن سوم هجری مسکونی شده و تا سال ۶۶۹ هجری که زمین‌لرزه آن را در هم درنوردیده، اهمیت ویژه‌ای داشته‌است.
این محله به سبب کاخی که عبدالله بن طاهر به نام «شادیاخ» در آن بنا نهاد به این نام شهرت یافت. این محله در گذشته یکی از محله‌های اشراف‌نشین نیشابور و محل سکونت امیران، پادشاهان، هنرمندان و نویسندگان درباری بوده است، به طوری که مرکزسلسله‌های طاهریان و سلجوقیان در نیشابور این کاخ معروف بوده‌است.
کاخ شادیاخ، در دورهٔ سامانیان و غزنویان مدت‌‌ها مرکز و مقر حکمرانان خراسان بود و تا ۶۱۸ که شادیاخ مانند دیگر محله‌های نیشابور در حملهٔ مغول با خاک یکسان شد، محله‌ای آباد و زیبا بود.
در کاوش‌های باستان‌شناسی که سال ۱۳۷۹ در این محل انجام گرفت شماری از بناهای معماری آن زمان مانند تالار عام، اندرونی و خانه‌های آهنگری، سفالگری و شیشه‌گری در آن منطقه پیدا شد.
علاوه بر بناهای کشف شده از مکشوفات آن کاوش می‌توان از شماری اسکلت که زیر آوار زلزله مانده بوده‌اند و هم‌چنین ظرف‌ها و لوازم فرهنگی مانند سازه‌های سفالی، شیشه‌ای و گچبری‌ها نام برد.
بخشی از بقایای باستانی و عکس‌هایی که از اکتشافات این منطقه به دست آمده است در موزه شادیاخ، که در نزدیکی همان مکان است به نمایش گذاشته شده است.
اوج شکوفایی این شهر از اواخر قرن سوم تا پنجم هجری بوده که دراین زمان به این شهر «ابر شهر» یا شهری بسیار بزرگ نیز گفته می‌شده است.
کاخ «شادیاخ» نیشابور نیز در شمار آثار تاریخی ملی ایران به ثبت رسیده است.
